BookStation

Στις μέρες εκείνες της ευφορίας, στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν όλα έμοιαζαν παντού δυνατά και πραγματοποιήσιμα, ο Αϊνστάιν και ο Πικάσο δεν έκαναν καμία διάκριση ανάμεσα στην προσωπική και την εργασιακή τους ζωή. Από ένα και μοναδικό καζάνι ξεχύνονταν ιδέες που έθεταν σε κίνηση καθετί που ονομάζουμε μοντέρνο. Ο σημαντικότερος επιστήμονας και ο σπουδαιότερος καλλιτέχνης του εικοστού αιώνα έφτασαν στην κορύφωση της δημιουργικότητάς τους σχεδόν ταυτόχρονα και κάτω από συνθήκες εντυπωσιακά παρεμφερείς. Πολλοί διαισθάνονται ότι ο Αϊνστάιν και ο Πικάσο συνδέονται, αλλά λίγοι διαθέτουν τις γνώσεις για να ερευνήσουν αυτή τη συνάφεια σε βάθος. Αυτή η μοναδική παράλληλη βιογραφία του Αλβέρτου Αϊνστάιν και του Πάμπλο Πικάσο σε νεαρή ηλικία επικεντρώνεται στο κλίμα της εποχής και στα μεγαλύτερα επιτεύγματά τους: την ειδική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν και τις Δεσποινίδες της Αβινιόν του Πικάσο, τον πίνακα που εισήγαγε την τέχνη στον εικοστό αιώνα. Οι εκπληκτικές αυτές ρηξικέλευθες δημιουργίες ήρθαν σε μια περίοδο που ο Αϊνστάιν και ο Πικάσο δεν ήταν οι διακεκριμένες φυσιογνωμίες που αργότερα έγιναν τόσο οικείες: Δεν είχαν καν κλείσει τα τριάντα, ήταν άγνωστοι, καβγατζήδες, πάμφτωχοι και επιρρεπείς σε μπλεξίματα. Για μια περίοδο ο Πικάσο κουβαλούσε ακόμη και το πιστόλι του θεατρικού συγγραφέα Αλφρέντ Ζαρί με άσφαιρα φυσίγγια και πυροβολούσε ανθρώπους που του φαίνονταν υπερβολικά πληκτικοί ή σοβαροί? Τόσο στην τέχνη όσο και στην επιστήμη είναι πανάρχαια η αναζήτηση νέων τρόπων αναπαράστασης της πραγματικότητας. Η προσπάθεια αυτή καρποφορεί τη στιγμή που γεννιέται η δημιουργία, τότε που τα σύνορα των γνωστικών πεδίων καταρρέουν και κάποιες έννοιες της αισθητικής αποκτούν μέγιστη σημασία. Για να κατανοήσει κανείς αυτό το φαινόμενο πρέπει να διερευνήσει τη φύση της δημιουργικής σκέψης. Η Σχετικότητα και οι Δεσποινίδες αποτελούν την αντίδραση δύο ανθρώπων - του Αϊνστάιν και του Πικάσο, παρά τη γεωγραφική και πολιτισμική τους απόσταση- στις κοσμογονικές αλλαγές που σάρωναν την Ευρώπη σαν παλιρροϊκό κύμα. Aλλαγές που συζητούνταν σε εφημερίδες, περιοδικά και καφενεία, αλλά και σε καλογραμμένα και εύληπτα φιλοσοφικά κείμενα διανοητών όπως ο Ανρί Μπεργκσόν και ο σπουδαίος πολυμαθής Γάλλος Ανρί Πουανκαρέ. Aπό τη μια, λίγοι στενοί φίλοι που συναντιόντουσαν στο ατελιέ του Πικάσο, στην πόρτα του οποίου κρεμόταν η επιγραφή Rendezvous des poètes. Aπό την άλλη, την ίδια εποχή στη Βέρνη, μια παρόμοια «ομάδα μελέτης» που συζητούσε παρεμφερή θέματα, είχε αυτοονομαστεί «Ακαδημία της Ολυμπίας». Συναντιόντουσαν και αυτοί κάτω από συνθήκες μποέμικης φτώχειας, αν και κάπως λιγότερο εξεζητημένης και ρομαντικής. Και οι δύο ομάδες ενδιαφέρονταν για κάθε γνωστικό αντικείμενο και περιστρέφονταν γύρω από δύο κεντρικούς ήλιους: στο Παρίσι, τον Πικάσο· στη Βέρνη, τον Αϊνστάιν.

Πηγή:εκδ.Τραυλός