BookStation

Σε όποια υπηρεσία, κατάστημα ακόμη και κοινωνικό χώρο έπρεπε να χτυπά κάποιος barcode ώστε να φαίνεται πού βρίσκεται, τι κάνει εκεί και πότε θα φύγει. Είχαν μηχανήματα με λέιζερ που όπως χτυπάει κανείς τα προϊόντα στο σούπερ μάρκετ έτσι χτυπούσε και στο barcode δίνοντας όλα τα στοιχεία του κατόχου του. Αν κάποιο δεν είχε βγει έξω υποχρεούνταν να δίνει το παρόν κάθε δώδεκα ώρες στο μηχάνημα που διαθέτει η είσοδος κάθε πολυκατοικίας. Κανείς δεν έπρεπε να μείνει αδήλωτος. Αν περνούσε δωδεκάωρο και κάποιος δεν είχε δηλωθεί χαρακτηριζόταν αμέσως σαν αγνοούμενος και όταν εντοπιζόταν, γιατί δεν θα μπορούσε να κρύβεται για πολύ, θα ανιχνευόταν το barcode του, μάζευε ποινές. Αν κάποιος μάζευε δέκα ποινές έπαιρνε τη χειρότερη τιμωρία. Πήγαινε κατευθείαν στην Μάντρα. Όλοι έτρεμαν τη Μάντρα. Εκεί κάνεις δεν είχε δικαιώματα. Τα ζώα τους είχαν καλύτερη μεταχείριση. Το ξύλο ήταν άγριο και ο εξευτελισμός ήταν πολύ μεγάλος. Δούλευαν υπό φρικτές συνθήκες μέχρι να παραδώσουν την ψυχή τους. Αυτό ήταν κάτι που οι περισσότεροι εκεί μέσα εύχονταν. Όλοι έτρεμαν. Τους αντιμετώπιζαν σαν το κακό αγκάθι που τρυπάει τη σάρκα της κοινωνίας. Σαν τα αποβράσματα που έπρεπε να τιμωρηθούν.