BookStation

?κτελώντας, τό χρέος μου ?λα ?το?τα τά χρόνια στις Γυναικείες Φυλακές τ?ς Θήβας, ε?δα καί ?κουσα πολλά καθώς ?ταν φυσικό. Ε?δα κι ?σφιξα στήν ?γκαλιά μου χιλιάδες παιδιά. ?παιξα μαζύ τους. Διδάχτηκα πολλά μέσ’ ?πό τό κλάμα καί τό χαμόγελό τους. Κυρίως, ?μως, μέσ’ ?πό τήν ?μπιστοσύνη πού μο? ?δειχναν μέ κάθε τρόπο, μο? μίλησαν ?λα μέ τήν ?δια γλώσσα. Τήν γλώσσα τ?ς ?δολης, τ?ς ?νυπό κριτης ?γάπης τους, προσφέροντάς μου τό ?ναρχο μήνυμα το? ?γαθο?, τό ?γγελμα τ?ς παγκόσμιας ?δελφότητας. Κι α?τό, θαρρ?, ?π?ρξε γιά μένα τό πολυτιμότερο δ?ρο πού ?ξιώθηκα σέ ?λον μου τόν βίο. Τα?τόχρονα, ?μως, τά ?δια παιδιά μο? ?δωσαν καί κάποιο ?λλο μήνυμα: τό πρόσωπο το? μή - ?γαθο?. Μέσα ?πό τήν ?νδεια, τήν ?λλειψη, τόν ?γκλεισμό, τήν περιφρόνηση. ?λα, ?σα, δηλαδή τούς ?πιφύλαξαν ? ?παρση, ? κομπασμός, ? τιμωρία καί, τέλος, ? ?κδίκηση τ?ς κοινωνίας τ?ν «?ντιμων» πού, πολύ κομψά, τήν ε?πανε δικαιοσύνη. ? κοινωνία! ?λοι ?με?ς, δηλαδή, ο? «?ναμάρτητοι», σέ ?λες α?τές τίς ?μαρτωλές. ?με?ς ο? «?λεύθεροι» σέ ?λες ?κε?νες τίς φυλακισμένες. ?Κλάματα, ?κεσίες, ?παιτε?ες, βρισιές, ε?χαριστίες, παράπονα, κατάρες καί θρ?νοι ?σμιγαν ?λα σ’ ?ναν κόσμο καθημερινό, πανανθρώπινο. Πελώριο στή σημασία του, ?σήκωτο στό βάρος του, τό κοι νωνικό. Πάντα, ?μως, ?δυνηρό στόν ?λεγχο τ?ς δικ?ς μας συνείδησης. ?τανε κάτι σάν ξύπνημα πού ?ρχόταν ?π’ ?λλο?, ?πό πολύ μακρυά. Πού θύμιζε ?διάκοπα τό μέγεθος τ?ς δικ?ς μας ε?θύνης, τήν κρυφή ?νοχή το? δικο? μας ?φησυχασμο?. Μιά σκοπιά καινούργια, διαφορετική στό νόημα, τήν προέλευση καί τήν ?πόδοση μι?ς ?λλης, ?γνωστης Δικαιοσύνης?.