BookStation

 "Με την επίμονη διείσδυση του επιστήμονα και την λεπτή ευαισθησία του λάτρη του εμπειρίκειου λόγου ο Θεόδωρος Χρηστίδης αναλύει, ερμηνεύει, σχολιάζει, ανασυνθέτει και στο τέλος προσφέρει στους αναγνώστες που επιθυμούν να ριψοκινδυνεύσουν μια βαθιά βουτιά στα ύδατα της ποίησης, κάτι παραπάνω από ένα τυφλοσούρτη, ένα ολόκληρο corpus προτάσεων, μια γνήσια εισαγωγή στην ποίηση του Ανδρέα Εμπειρίκου και του πρωτόφαντου ελληνικού Υπερρεαλισμού. Είναι ένα εγχείρημα πρωτότυπο, τολμηρό και προκλητικό που δεν είχε γίνει ως τώρα. (Jacques Bouchard, από τον πρόλογό του στην παρούσα μελέτη)
- "Ό,τι και να πει κανείς για τον υπερρεαλισμό ως θεωρία (και πολλά έχουν ειπωθεί υπέρ και κατά) τα κείμενα του Εμπειρίκου δεν έχουμε μάθει ακόμα να τα διαβάζουμε. Η Υψικάμινος είναι η μήτρα από την οποία όλα ξεκινάνε, ακόμα κι αυτό το ίδιο το έργο του Εμπειρίκου". 
"Πρέπει λοιπόν να προσέξουμε να μην ερμηνεύουμε το εμπειρίκειο κείμενο μονόχνωτα ή μονόδρομα, αλλά ούτε και να εγκαταλείπουμε την προσπάθεια προσέγγισής του με την χαρακτηριστική αυτή ηττοπάθεια της επικρατούσης και σήμερα ακόμα κριτικής. "Τα σύρματα των αισθημάτων" μπορεί να μας οδηγήσουν απροσδόκητα να βγάλουμε νόημα από ένα κομμάτι, και δουλεύοντας έτσι, να "διαβάσουμε" για πρώτη φορά και τα άλλα που όσο ξέρω δεν έχουν "διαβαστεί" ακόμα ικανοποιητικά, παρόλο που όλοι τα διαβάζουμε και τα διαβάσαμε, χωρίς επακόλουθα για την πνευματική μας υγεία, κάποτε, παλιά ή πρόσφατα". (Νάνος Βαλαωρίτης, από το βιβλίο του Ανδρέας Εμπειρίκος)
- "... Δείχνοντας ότι το υπερρεαλιστικό όραμα είναι απραγματοποίητο ή ότι θα χρειασθεί πολλά χρόνια για να πραγματοποιηθεί, ορίζει ταυτόχρονα πού μπορεί να φτάσει η ερωτική έξαρση και ελευθερία του ατόμου, ως ποιο σημείο πρέπει να ελπίζει το άτομο πως μπορεί να έρθει σε συνεννόηση με τον γύρω κόσμο. Τα όρια του ευτυχισμένου κόσμου, η ενδοχώρα του παραδεισένιου τοπίου δεν μπορεί παρά να εκτείνεται σε χώρους μόνο εσωτερικούς. Όσο για την ακόρεστη και αθεράπευτη νοσταλγία του οικουμενικού οράματος και της πανανθρώπινης ενότητας και ευτυχίας μπορεί να επιζεί -χωρίς να ικανοποιείται, ωστόσο- μέσα στη μοναδική δυνατότητα του ανθρώπου, την άνευ ορίων και άνευ όρων χρήση του λόγου, δηλαδή μέσα στην ποίηση".