BookStation

 Θα έπρεπε να ζούμε πολλές φορές κι από λίγο...
Δεν το πάω λάου λάου για να κερδίσω κάποια χρόνια, όχι! Εντός των ορίων του προσδόκιμου: εβδομήντα δύο με εβδομήντα οκτώ, ας πούμε χρόνια. Ούτε μέρα παραπάνω. Σύμφωνοι! Αλλά όχι έτσι, μονοκοπανιά. Αλλά λίγο λίγο, και σε δόσεις. Να γεννιόμαστε, ας πούμε 18 χρονώ και να πεθαίνουμε στα 22. Πολλές φορές, συνέχεια. Μέχρι να συμπληρώσουμε το προσδόκιμο της ζωής μας.
Πώς μου ήρθε αυτή η ιδέα, με ποιαν αφορμή; Να, βολτάραμε, χθες αργά βράδυ, με τον Ζακού τον σκύλο μου κάπου στον Πειραιά, όταν διασταυρωθήκαμε με μια παρέα νεαρών αγοριών και κοριτσιών, με μια κοπέλα που πολύ θα ήθελα να είμαι συνομήλικός της...
(Τούτο είναι ένα από τα 80 ανωφελή αφηγήματα που δημοσιεύονται στις 168 σελίδες αυτού του βιβλίου. Ένα από τα πιο μικρά σε έκταση κείμενα της συλλογής τούτης)