BookStation

 Ασφαλώς υπάρχει μία τραγωδία στη σχέση μας με τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας δεν χόρτασαν την αγκαλιά - ανάπαυση των γονιών τους. Είναι ανανούριστα, ακανάκευτα, αχάιδευτα, αφώτιστα. Αναπνέουν όχι τον αέρα της αθωότητας, όπως τους ταιριάζει, αλλά τον μολυσμένο αέρα της κακίας και της αισχρότητας. Δε βλέπουν ειρηνικά πρόσωπα με ήρεμα καλοσυνάτα μάτια, αλλά νευριασμένους ή ξετσιπωμένους γονείς, που βλέπουν τα παιδιά τους χωρίς να τα κοιτάζουν.
Πόσα δάκρυα μετάνοιας αρκούν γι' αυτά τα εγκλήματα που κάνουμε στα παιδιά μας εμείς οι γονείς τους...
Μπορούμε άραγε να κοιμόμαστε ήσυχοι όταν έχουμε πλέον διαπιστώσει δραματικά το ότι τα παιδιά μας δεν ονειρεύονται, δεν προσεύχονται, δεν κλαίνε, δεν αγαπιούνται, δεν πιστεύουν σε τίποτα πραγματικό; Τελικά δεν μας αγαπούνε;