BookStation

«Οι σκηνές είναι οικείες. Εργαζόμενοι που ζητούν αύξηση μισθών απειλώντας με απεργία. Φοιτητές πανεπιστημίου που διακόπτουν τα μαθήματα και καταλαμβάνουν τις πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις για να υπερασπιστούν τις προσλήψεις διδακτικού προσωπικού που ανήκει σε κάποια μειονότητα και την τροποποίηση του προγράμματος σπουδών ώστε να συμπεριλάβει θέματα παγκοσμίου ενδιαφέροντος. Γονείς που καταφτάνουν σε μια συνάντηση του διοικητικού συμβουλίου του σχολείου, για να ζητήσουν την ανάκληση της απόφασής του να κλείσει το σχολείο της γειτονιάς τους. Οι διαφωνίες γίνονται αγώνες ουρλιαχτών. Ο εκνευρισμός φουντώνει. Ξαφνικά, οι πόρτες κλείνουν. Ένας διαμεσολαβητής συναντάται με τα εμπλεκόμενα μέρη. Αναμένεται δήλωση κατά τη λήξη των συζητήσεών τους. Τα μέρη σύντομα εμφανίζονται: μιλούν ο ένας στον άλλον και ανακοινώνουν ότι έλυσαν τις διαφορές τους. Η αντιπαράθεσή τους εξατμίστηκε και στη θέση της ήρθε μια λύση. Τι συνέβη; Τι ήταν αυτό που έκανε ο διαμεσολαβητής, προκειμένουν να μπορέσουν αυτά τα άτομα, που είχαν εμπλακεί σε αντιπαράθεση, να λύσουν τις διαφορές τους; [...] Κανένας δεν μπορεί να γλιτώσει τις συγκρούσεις. Κάποιες φορές, αναλαμβάνουμε ρόλους μέσα από τους οποίους καταλήγουμε να βοηθάμε τους άλλους να λύσουν τις διαφορές τους. Αυτό κάνει ένας διαμεσολαβητής. Το ζήτημα δεν είναι αν θα κάνουμε διαμεσολάβηση. Το ζήτημα είναι: πόσο καλά θα το κάνουμε;»