BookStation

 «Προσπέρασαν την πλατεία, δεν φαινόταν ψυχή. Στην άκρη του λευκού χωριού ΅ια γερ΅ένη κα΅ινάδα, που έ΅οιαζε να έχει ξεφυτρώσει τρυπώντας βίαια τα κερα΅ίδια της στέγης, ξερνούσε πυκνό καπνό. Το κονάκι νό΅ιζες ότι θα κατέρρεε, οι τοίχοι του ήταν έτοι΅οι να ανοίξουν σαν βεντάλια και να σωριαστούν προς τα έξω. Μπορεί να είχαν στραβώσει έπειτα από σεισ΅ό, στην περιοχή οι σεισ΅οί είχαν γράψει ιστορία. Με το επό΅ενο ταρακούνη΅α ο κύκλος της ύπαρξής του θα έκλεινε οριστικά.

Τα αχνισ΅ένα τζα΅άκια στα σκοροφαγω΅ένα τελάρα της ξύλινης πόρτας ΅ε το ΅άνταλο αντί για χερούλι δεν άφηναν να δεις τι συνέβαινε ΅έσα. Ό΅ως ήταν αυτό που έψαχναν.

Ένα ζευγάρι βγήκε εκείνη τη στιγ΅ή, οι δυο τους σφιχταγκαλιασ΅ένοι, ΅ια φιγούρα αξεχώριστη για να προστατεύουν ο ένας τον άλλον απ? τις ριπές της παγωνιάς. Πρόλαβαν να διακρίνουν κόσ΅ο καθισ΅ένο στους ΅ακρόστενους πάγκους και τον καπνό ντου΅άνι. Πάρκαραν κολλητά στη χα΅ηλή οροσειρά του στοιβαγ΅ένου χιονιού και ΅πήκαν, σκύβοντας για να ΅ην χτυπήσουν το κεφάλι.

Η πόρτα ήταν φτιαγ΅ένη για να χωράνε ξωτικά».

Και τα ξωτικά μπήκαν κι αυτά μαζί τους, αόρατα.

Και μετά θέριεψαν, έγιναν επιθετικά, σάρωσαν. Γιατί το είχαν πάρει απόφαση να πετύχουν τον στόχο τους ακόμη κι αν αυτό σήμαινε ότι θα γινόντουσαν και τα ίδια θύματα της εμμονής τους.

Δεν θα έκαναν πίσω για τίποτε στον κόσμο αυτόν.

Ούτε και στον άλλον.

«Ξέρεις ότι ενεργώ χωρίς να σκεφτώ δεύτερη φορά, γι? αυτό και δεν δίστασα να ε΅φανιστώ τώρα, ΅ες στην ανα΅που΅πούλα.

?εν προδόθηκα όπως λες, δεν είχα τίποτε να κρύψω. Επιλογή ΅ου ήταν. Απλώς δεν ΅? ενδιαφέρει τι θα σκεφτούν οι άλλοι.

Τους έχω γρα΅΅ένους γιατί είναι πολύ ΅ικροί για ΅ένα, όπως είναι και για σένα. Εσύ αυτό το ξέρεις.

Ξέρεις ότι τις πράξεις που αναστατώνουν τον περισσότερο κόσ΅ο, τα ανθρωπάκια που η σκέψη και ΅όνο ότι θα χρειαστεί να κάνουν κάτι πέρα απ? τα καθιερω΅ένα τούς αναστατώνει, εγώ δεν τις υπολογίζω. ?εν κάθο΅αι να αναλογιστώ τις συνέπειες γιατί εί΅αι ειλικρινής, εί΅αι αυθόρ΅ητη, ξέρω τι θέλω και δεν συ΅βιβάζο΅αι».