BookStation

 Έκλεισα τα μάτια κι άφησα το μυαλό μου να ταξιδέψει στην κλεψύδρα του χρόνου. Εικόνες από τη ζωή μου πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου: ο γάμος μου, οι καβγάδες, οι γέννες, ο αγώνας μου να μεγαλώσω τα παιδιά μου, η μοναξιά μου? Προσπάθησα να διακρίνω κάποιες εικόνες από το μέλλον. Τίποτα! Ένα μαύρο χρώμα σαν καμένο φιλμ. Και δάκρυα. Τι είχα καταφέρει; Και τι μπορούσα να περιμένω από την υπόλοιπη ζωή μου; Μόνο αβεβαιότητα, μοναξιά και συμβιβασμούς. Ήμουν μόνη. Κι έπρεπε να τολμήσω. Να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Να ψάξω το μεγαλείο της αγάπης και να κάνω την κάθε μου μέρα μέρα χαράς. Εγώ έφταιγα για τις στενοχώριες μου, εγώ έφταιγα για τους συμβιβασμούς μου, τα μίση, τη δυστυχία μου. Εγώ έφταιγα για όλα. Έπρεπε να ξαναβρώ το χαμένο αυτοσεβασμό μου, ν? αλλάξω τη ζωή μου. Έπρεπε να βρω το σωστό δρόμο. Έπρεπε να τολμήσω. Και τόλμησα!

«Αυτό που ΅ε τρέλαινε περισσότερο δεν ήταν η πίκρα του χτες αλλά η απόγνωση του αύριο. Μέρες προγρα΅΅ατισ΅ένες ως το τελευταίο λεπτό. Μέρες γκρίζες, ΅ελαγχολικές, οργανω΅ένες από άλλους. Κι εγώ, ΅ια ΅αριονέτα στα χέρια τους, να κινού΅αι στο δικό τους ρυθ΅ό. Καιρό τώρα υποψιάζο΅αι πως εί΅αι κάποια άλλη. Πως ΅πήκα στο πετσί ΅ιας ξένης που δεν πολυσυ΅παθώ. Μιας άγνωστης που ΅ου τη φόρτωσαν ΅ε το ζόρι και ΅ε βαραίνει η ύπαρξή της. Νιώθω την έντονη επιθυ΅ία να επαναστατήσω και να ελευθερωθώ. Να ξαναγίνω το ατίθασο κορίτσι των εφηβικών ΅ου χρόνων. Να βρω σε ποια γωνιά του παρελθόντος καθηλώθηκα και να ξαναρχίσω από κει. Να κερδίσω τα χρόνια που αισθάνο΅αι πως έχασα. Ν? αποκτήσω πάλι την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασ΅ό ΅ου. Να ζήσω!»