BookStation

Ο λόγος και η επικοινωνία, απαιτούν τη συν-εργασία των κινήσεων, που επεκτείνουν το νόημα, και «χρωματίζουν» κοινωνικά τις έννοιες, τονίζουν ή υποτονίζουν, αποκαλύπτουν ή συγκαλύπτουν νοήματα, ή δίνουν την τελική επιλογή από περισσότερα του ενός νοήματα που περιέχονται σε προτάσεις ή αφηγήσεις. Οι γείτονές μας Ιταλοί είναι γνωστό πως δίνουν ιδιαίτερη σημασία και τονίζουν τη συνέργεια λόγου και κινήσεων στην ομιλία. Εξ ου και το γνωστό ανέκδοτο για τον Ιταλό που μετά από ατύχημα κινδύνευε με ακρωτηριασμό και των δύο χεριών. Αγωνιώντας, είπε: «και μετά πώς θα μιλάω;».
Παρά ταύτα, η εμπειρία μου 30 χρόνων στην ψυχιατρική και η παρακολούθηση μεγάλου αριθμού ειδικευομένων ψυχιάτρων, με προβλημάτισε πολύ διαπιστώνοντας το μικρό βάρος που ο μέσος ψυχίατρος δίνει στις διαταραχές του λόγου και της ψυχοκινητικής λειτουργίας. Αυτό είναι κατανοητό, εφ? όσον τα σύγχρονα διαγνωστικά συστήματα δίνουν μικρό βάρος στη δυσλειτουργία του λόγου και της κινητικής συμπεριφοράς, λόγω του γεγονότος πως δεν αποτελούν τα κύρια διαγνωστικά συμπτώματα που διαχωρίζουν τις ψυχικές διαταραχές μεταξύ τους. Αυτό γίνεται για το απλό γεγονός πως συμβαίνουν σε όλες τις ψυχικές διαταραχές, με αποτέλεσμα τη διαταραγμένη επικοινωνία του ατόμου με ψυχική διαταραχή με το περιβάλλον του. Η αναγκαία διάκριση των ψυχικών διαταραχών καθίσταται εμμονή και η θεραπεία κατευθύνεται προς την αποδρομή της «νόσου» παρά προς την αποκατάσταση ή τη βελτίωση της επικοινωνίας που είναι πάντοτε διαταραγμένη.
Το βιβλίο του Βάιου Περιτογιάννη και της Βικτωρίας Ζακοπούλου έρχεται να τονίσει την ανάγκη της επικέντρωσης στις διαταραχ