BookStation

 H έμπνευση: μια πρωτότυπη αλληγορική σάτιρα από τον πολυδιαβασμένο πεζογράφο Μ. Καραγάτση (1908-1960).

Η μεταγραφή: ένα διεθνών προδιαγραφών graphic novel, από τους βραβευμένους κομίστες Θανάση Πέτρου (εικονογράφηση) και Δημήτρη Βανέλλη (σενάριο), με θέμα την πορεία ενός χρήστη ουσιών από την πτώση στη λύτρωση.
Το αποτέλεσμα: ένα φαντασμαγορικό κόμικς που τα βάζει με τους πάντες και τα πάντα: το κράτος με τους διεφθαρμένους θεσμούς του, το κεφάλαιο με τους εκπροσώπους του, τη θρησκεία με την κατασκευασμένη μυθολογία της, τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα με τη ναρκωμένη μοιρολατρία τους.

Συνέντευξη των Θ. Πέτρου & Δ. Βανέλλη στο grekamag.gr

Τι συμβολίζει η «Μεγάλη Βδομάδα του Πρεζάκη»;
Βαν.: Πρόκειται για ένα είδος τολμηρής και αθυρόστομης σάτιρας σε μια σειρά από θεσμούς και κακώς κείμενα. Ταυτόχρονα όμως διαθέτει ασυνήθιστη ανθρωπιά, τρυφερότητα και, τελικά, αισιοδοξία, που την μετατρέπει σε σύμβολο του αγώνα για λύτρωση. Ενός ανθρώπου, αλλά και του ανθρώπου γενικότερα.
Π.: Ένα σχόλιο για το πως ο άνθρωπος παραμένει πάντοτε ένα αντικείμενο εκμετάλλευσης.

Δεν ήταν και πολύ συνηθισμένη η μεταφορά κειμένων της νεοελληνικής λογοτεχνίας σε κόμικς. Μέχρι που ανέλαβαν δράση οι Δημήτρης Βανέλλης (σενάρια) και Θανάσης Πέτρου (σχέδια). Μετά το «Παραρλάμα» του Δημοσθένη Βουτυρά και το «Γιούσουρι», βασισμένο σε διηγήματα των Καβάφη, Καρυωτάκη, Παπαδιαμάντη κ.ά., οι δύο καλλιτέχνες επιστρέφουν με το «Η Μεγάλη Βδομάδα του Πρεζάκη», του Μ. Καραγάτση (εκδ. Τόπος). Ο Θανάσης Πέτρου μάς εξηγεί τα πώς και τα γιατί. (...)

Δεν φοβηθήκατε μήπως κατηγορηθείτε για ασέβεια και προσβολή προς τα θεία, ιδιαίτερα με την κυκλοφορία του βιβλίου τη Μεγάλη Εβδομάδα;
Οχι, τι και ποιον να φοβηθούμε; Πρόκειται για μια σάτιρα. Ενδεχομένως, κάποιοι να ενοχληθούν, αλλά υπάρχει άραγε μη ενοχλητική σάτιρα; Εάν δεν ενοχληθεί κανένας, μάλλον πρόκειται για σαπουνόπερα και όχι για σάτιρα.

Ο Πρεζάκης είναι ένας «δε-χωράω-πουθενά» τύπος, γι' αυτό γίνεται συμπαθής και παραμένει ανθρώπινος. Πώς προσέγγισες τη σχεδιαστική του απόδοση;
Ο Πρεζάκης του Καραγάτση μού έγινε ιδιαίτερα συμπαθής διαβάζοντας το διήγημα. Ναι, είναι ένας χαρακτήρας που έχει απογοητευτεί, που έχει παραστρατήσει και βουλιάζει μέσα στον κοινωνικό του περίγυρο, αλλά ακόμα κι όταν προσπαθεί να κλέψει δεν γίνεται ένας άνθρωπος που κυριαρχείται από κακία, δεν το κάνει από ιδιοτέλεια, θέλει να ικανοποιήσει την παρέα του. Επομένως και σχεδιαστικά ήθελα να στήσω έναν ήρωα που ναι μεν είναι ταλαιπωρημένος αλλά, παρά τις ανομίες του, δεν γίνεται αποκρουστικός.