BookStation

Με το Ν. 4512/2018 ο νομοθέτης επιχείρησε την εκ βάθρων αναδιοργάνωση της διαμεσολάβησης ως μεθόδου εναλλακτικής επίλυσης των διαφορών. Στην παρούσα μελέτη επιχειρείται μια πρώτη ερμηνευτική προσέγγιση της σημαντικότερης από τις καινοτομίες του νέου νόμου, της θέσπισης υποχρεωτικής προδικασίας απόπειρας διαμεσολάβησης επί ποινή απαράδεκτου της συζήτησης. Η καταγραφή και απόπειρα επίλυσης των ερμηνευτικών ζητημάτων είναι ενδεικτική, καθώς το νομοθέτημα ούτε έχει τύχει ακόμη νομολογιακής εφαρμογής ενώ η ερμηνευτική του επεξεργασία βρίσκεται εισέτι σε πρώιμο στάδιο. Δυστυχώς, οι ρυθμίσεις του νέου νομοθετήματος είναι συχνά νομοτεχνικά πληθωρικές, χωρίς να συνεκτιμούν πάντοτε τις ιδιαιτερότητες των λοιπών ρυθμίσεων του ουσιαστικού και δικονομικού δικαίου, ώστε να μπορεί να διατυπωθεί με ασφάλεια η εκτίμηση, ότι μόνον η απόπειρα πρακτικής εφαρμογής του θα αναδείξει την πλήρη έκταση των δικονομικών ζητημάτων που η εγείρει η νέα ρύθμιση.