BookStation

 Ἡ νέα ἀναθεωρημένη ἔκδοση τοῦ τόμου «Νίκος Γκάτσος, Ὅλα τά τραγούδια», ἐμπλουτισμένη μέ περισσότερα στοιχεῖα καί πληροφορίες, μέ φωτογραφίες καί ἄλλα ντοκουμέντα πού προσδίδουν στό βιβλίο ἕναν χαρακτήρα πιό «προσωποπαγή», παραδίδεται σήμερα ὡς ὁριστική μέ σκοπό νά ἀποτελέσει βασικό ἐργαλεῖο γιά μελετητές καί ἑρμηνευτές τῶν στίχων τοῦ ποιητῆ καθώς καί πηγή εὐχαρίστησης, ἀκόμα καί ἔμπνευσης, γιά παλιούς καί νέους ἀναγνῶστες.

Ἔχουν συγκεντρωθεῖ ὅλοι οἱ στίχοι τοῦ Γκάτσου, εἴτε πρωτότυποι εἴτε σέ ἀπόδοση· εἴτε πρωτογενεῖς εἴτε ὁριοθετημένοι ἀπό τίς ἀνάγκες κάποιας κινηματογραφικῆς ταινίας ἤ θεατρικῆς παράστασης· εἴτε εὐτύχησαν νά τραγουδηθοῦν, ὁπότε παρατίθενται ὅπως δισκογραφήθηκαν ἤ καί σέ προγενέστερη καταγραφή, εἴτε παρέμειναν στό συρτάρι καί μοιάζουν μέ παραλλαγές στό ἴδιο θέμα ἤ στό ἴδιο μέτρο, ὑπόλοιπα συνεργασιῶν, μά καί ἀπόπειρες γιά μιά γραφή πιό λαϊκή. Ἐπίσης, ἔχουν προστεθεῖ τέσσερα ποιητικά ἔργα ?δύο προσωπικά καί δύο σέ ἀπόδοση? πού μελοποιήθηκαν ὑπό μορφή ὀρατορίου ἤ καντάτας.

Καλή συνέχεια στ? «ἀτέλειωτο τοῦ ἥλιου τό κυνήγι».

Ὁ Νίκος Γκάτσος γεννήθηκε τό 1911 (ἤ τό 1914, ὅπως ὁ ἴδιος ἔλεγε) στήν Ἀσέα Ἀρκαδίας, ὅπου καί τελείωσε τό δημοτικό σχολεῖο. Γιά τό γυμνάσιο μετέβη στήν Τρίπολη, ὅπου γνώρισε τά λογοτεχνικά βιβλία καί τίς μεθόδους αὐτοδιδασκαλίας ξένων γλωσσῶν. Ἔτσι, ὅταν ἦρθε στήν Ἀθήνα γιά νά ἐγγραφεῖ στή Φιλοσοφική Σχολή, ἤξερε, ἀρκετά καλά, ἀγγλικά καί γαλλικά. Ἤξερε, ἐπίσης ἀρκετά καλά, τόν Παλαμᾶ, τόν Σολωμό καί τό δημοτικό τραγούδι, ἀλλά καί τίς νεωτεριστικές τάσεις στήν ποίηση τῆς Εὐρώπης. Στήν Ἀθήνα, ἐγκατεστημένος πιά μέ τήν οἰκογένειά του, ἄρχισε νά μπαίνει στούς λογοτεχνικούς κύκλους τῆς ἐποχῆς καί νά δημιουργεῖ ?συγχρόνως? τά δικά του μυθικά στέκια. Τά πρῶτα του ποιήματα ?μικρῆς ἔκτασης καί κλασικοῦ ὕφους? τά δημοσίευσε στή «Νέα Ἑστία» τό 1931 καί στόν «Ρυθμό» τό 1933. Στή συνέχεια, συνεργάστηκε κυρίως μέ τά «Νέα Γράμματα», τά «Καλλιτεχνικά Νέα» καί τά «Φιλολογικά Χρονικά», δημοσιεύοντας κριτικά ἄρθρα καί σημειώματα. Τήν ὑποδειγματική ποιητική του σύνθεση «Ἀμοργός» τήν ἐξέδωσε ἀπό τόν «Ἀετό» τό 1943.

Τελειώνοντας ὁ πόλεμος, συνεργάστηκε μέ τήν «Ἀγγλοελληνική Ἐπιθεώρηση» ὡς μεταφραστής καί μέ τό Ἐθνικό Ἵδρυμα Ραδιοφωνίας ὡς ραδιοσκηνοθέτης, γιά λόγους καθαρά βιοποριστικούς.

Γιά τούς ἴδιους λόγους ξεκίνησε νά γράφει στίχους πρῶτα γιά τίς μουσικές τοῦ Μάνου Χατζιδάκι κι ἀργότερα ἄλλων ἀξιόλογων συνθετῶν, καθορίζοντας τό σύγχρονο ἑλληνικό τραγούδι.

Ἡ ἱκανότητά του νά χειρίζεται τόν λόγο μέ ἀκρίβεια ἔκαμε τό Θέατρο Τέχνης, τό Ἐθνικό Θέατρο καί τό Λαϊκό Θέατρο νά τοῦ ἐμπιστευθοῦν μεταφράσεις πολλῶν θεατρικῶν ἔργων, πού παραμένουν «κλασικές».

Τό 1987 τιμήθηκε μέ τό Βραβεῖο τοῦ Δήμου Ἀθηναίων γιά τό σύνολο τοῦ ἔργου του καί τό 1991 τοῦ ἀπονεμήθηκε ὁ τίτλος τοῦ Ἀντεπιστέλλοντος Μέλους τῆς Βασιλικῆς Ἀκαδημίας Καλῶν Γραμμάτων τῆς Βαρκελώνης γιά τή συμβολή του στή διάδοση τῆς ἰσπανικῆς λογοτεχνίας στήν Ἑλλάδα.

Ἐπέστρεψε στήν Ἀσέα, πλήρης ἡμερῶν καί γνώσεων, στίς 12 Μαΐου 1992.