BookStation

Αντικείμενο της παρούσας μελέτης είναι ο -δυστυχώς- παραγνωρισμένος κλάδος του διαχρονικού δικαίου και ειδικότερα εκείνος του αστικού δικονομικού διαχρονικού δικαίου, η θεμελιώδης σημασία του οποίου αναδεικνύεται συνήθως περιστασιακά, ενόψει της μετάβασης από ένα παλαιότερο νομοθετικό καθεστώς σε κάποιο νέο. Το μεταβλητό της νομοθετικής βούλησης δημιουργεί μία πλειάδα ζητημάτων από απόψεως αστικού δικονομικού διαχρονικού δικαίου, η ερμηνευτική προσπέλαση των οποίων καθίσταται-σε αρκετές περιπτώσεις- ιδιαιτέρως δυσχερής υπόθεση. Τόσο η απουσία μεταβατικών διατάξεων, η οποία απαντά σε ορισμένα δικονομικά νομοθετήματα, όσο και η κατά καιρούς θέσπιση αποσπασματικών και διφορούμενων διατάξεων μεταβατικού χαρακτήρα, δικαιολογεί πολλές φορές και τον προβληματισμό, ενίοτε δε και την αμηχανία με την οποία υποδέχονται τα ενδιαφερόμενα μέρη τα ανακύπτοντα ερμηνευτικά ζητήματα, η επίλυση των οποίων μετατίθεται αρκετές φορές στον ερμηνευτή του δικαίου, μολονότι στην πραγματικότητα αυτή αποτελεί έργο του νομοθέτη. Ωστόσο, όπως επιχειρείται τουλάχιστον να καταδειχθεί, παρά το από χρονολογικής απόψεως «γήρας» τους και τις αναπόφευκτες συνέπειες που συνοδεύουν αυτό, αρκετές διατάξεις του ΕισΝΚΠολΔ βρίσκονται σε ετοιμότητα για να υποδείξουν τις ενδεδειγμένες λύσεις επί ζητημάτων που ανακύπτουν από νεότερες νομοθετικές μεταρρυθμίσεις, με συνέπεια να εγκαθίστανται έτσι μάλλον στον ιδιότυπο χώρο ενός «νομικού επέκεινα». Πράγματι, δεν είναι λίγες οι φορές όπου το πλέον πρόσφορο έδαφος για να αναζητηθεί η προσήκουσα περί του πεδίου εφαρμογής των νεότερων διατάξεων λύση δεν είναι άλλο από τις διατάξεις του ΕισΝΚΠολΔ και τις προπαρασκευαστικές εργασίες κατάστρωσής τους, ορώμενες και υπό το πρίσμα της θεωρητικής επεξεργασίας που έτυχαν από την επιστήμη.