BookStation

 Ο  σπουδαίος ποιητής Ιωάννης Τσακασιάνος, που οι συμπατριώτες του αναγνωρίζουν ως τον πλέον αυθεντικό εκφραστή της ζακυνθινή ψυχής, στην «Αυτοβιογραφία» του  παρουσιάζει τη ζωή του επιλεκτικά. 

Σε αντιστάθμισμα επιδιώκει να μεταφέρει στον αναγνώστη μια συνολικότερη εικόνα του εαυτού του, κάνει δηλαδή όντως, αυτό που λέει: μιαν ''ειλικρινή εξομολόγηση'', ''το εξομολογητικό ξετύλιγμα της προκομμένης μου ζωής'', ''πιστή του βίου μου ζωγραφιά - καθρέφτισμα πικρόγελο ζωής φτωχούλας κι έρμης'', ''το κωμικοτάτο αυτό μαρτυρολόγιό μου''. 

Παράλληλα δίνει μιαν επίσης εκφραστική εικόνα  της ζακυνθινής κοινωνίας  λίγο πριν και αμέσως μετά την Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα.  Η εικόνα αυτή ενισχύεται από εισαγωγή και πλήθος παραπομπές και υποσημειώσεις από τον επιμελητή της έκδοσης. 

Στην έκδοση αυτή το κείμενο είναι ακριβώς όπως βρέθηκε στα κατάλοιπα του Τσακασιάνου, δηλαδή περιλαμβάνει και τα κομμένα κομμάτια από το  περιοδικό «Μπουκέτο», όπου δημοσιεύτηκε αρχικά.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΤΣΑΚΑΣΙΑΝΟ: 

Γεννήθηκε το 1853 στη Ζάκυνθο. Εργάστηκε ως βοηθός στο κουρείο που λειτουργούσε ο θείος του στη Ζάκυνθο, το οποίο ήταν ένα από τα πλέον γνωστά στην υψηλή κοινωνία της Ζακύνθου. Εκεί, ήρθε σε επαφή με καλλιτέχνες και ποιητές, μελέτησε ποίηση, έμαθε ξένες γλώσσες και κιθάρα. Έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον, και οι ικανότητες του σε αυτά τον έκαναν γνωστό στους αριστοκρατικούς κύκλους της εποχής του. Ήταν ανάμεσα στους συνιδρυτές του περιοδικού Ποιητικός Ανθων, όντας ένας από τους σημαντικότερους χρηματοδότες του. Το περιοδικό αυτό απέκτησε φήμη και αναγνώριση από λόγιους της εποχής όπως ο Ανδρέας Λασκαράτος και ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης. Στο περιοδικό αυτό, ο Τσακασιάνος δημοσίευε ποιήματα, χρησιμοποιώντας κυρίως το ψευδώνυμο Σπουργίτης. 

Στη συνέχεια αποφάσισε να ασχοληθεί με το θέατρο. Έγινε ιμπρεσάριος και εργολάβος του θερινού θεάτρου της Ζακύνθου, το οποίο κατασκευάστηκε με δικά του έξοδα. Βρέθηκε στη Νάπολη όπου γνωρίστηκε με πρωταγωνίστρια του θεάτρου Ροσίνι, και εμπνεύστηκε την δημιουργία θιάσου. Ο θίασος όμως δεν ευδοκίμησε και ο Τσακασιάνος οδηγήθηκε σε οικονομική καταστροφή. Στη συνέχεια αποχώρησε από την πατρίδα του και μετέβη στην Αθήνα όπου εξέδωσε τις επιτυχημένες ποιητικές συλλογές Κόντε Σπουργίτης και Πρωτοχρονιάτικο δώρο. Μετά την επιτυχία αυτή επέστρεψε στην Ζάκυνθο όπου άνοιξε βιβλιοπωλείο, το οποίο όμως δεν πέτυχε οικονομικά. Μετά από ενέργειες της Σοφίας Τρικούπη, αδελφής του Χαριλάου, διορίστηκε υποτελώνης κατά σειρά στο Φισκάρδο, στην Ιθάκη, στην Κόπραινα, στην Κυπαρισσία, στον Πόρο, στην ?ρτα, στη Λευκάδα, στη Λάρισα και τέλος στο Ναύπλιο, χωρίς όμως να αποκτήσει οικονομική ευχέρεια. Πέθανε στο Ναύπλιο το 1908 όπου και κηδεύτηκε. Αργότερα τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Ζάκυνθο.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ:O ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ είναι εκδότης, γεννήθηκε το 1956 στην Ζάκυνθο και σπούδασε Οικονομικά και, στη συνέχεια,  Νομικά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. 

Από το 1974 μέχρι το 1993 εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα, από όπου παραιτήθηκε για να ασχοληθεί αποκλειστικά με τις εκδόσεις, αφού από το 1984 είχε ιδρύσει τον εκδοτικό οίκο «Περίπλους», ο οποίος αρχικά εξέδιδε το πανελλήνιας κυκλοφορίας ομώνυμο περιοδικό για τα Γράμματα και τις Τέχνες. 

Παράλληλα διετέλεσε Γενικός Διευθυντής μεγάλης αθηναϊκής εκδοτικής εταιρείας και Διευθυντής Επτανησιακής Εκδοτικής Σειράς σε αθηναϊκό εκδοτικό οίκο. Επίσης Κριτικός Θεάτρου αθηναϊκής εφημερίδας, Παραγωγός ραδιοφωνικών πολιτιστικών εκπομπών στην κρατική και ιδιωτική ραδιοφωνία, Διοργανωτής εικαστικών εκθέσεων και συνεδρίων, ενώ πολλά άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ζακυνθινές και αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά. Γενικός Γραμματέας της  Ένωσης Ζακυνθίων Αθήνας (1983-1993), Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ζακυνθιακών Σπουδών και μέλος του Δ.Σ. επί δεκαετία, Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας ζακυνθινών Πολιτιστικών Ερευνών. Ιδρυτής και Διοργανωτής Ελεύθερου Πανεπιστημίου Δήμου Ζακυνθίων (1988-1990). Επίσης συμμετείχε σε Διεθνή επιστημονικά συνέδρια και δίδαξε την τέχνη των εκδόσεων σε σεμινάρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Mέλος του Μουσείου Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων από το 1993 οι «Εκδόσεις Περίπλους» επεκτάθηκαν και στις εκδόσεις βιβλίων σε πανελλήνια κλίμακα. Το 1999 ίδρυσε την εκδοτική εταιρεία βιβλίων, την «Π Εκδοτική ΑΕΕΕ», η οποία εντάχθηκε στον Όμιλο επιχειρήσεων Ιmako του Πέτρου Κωστόπουλου και είχε το δικαίωμα της χρήσης της επωνυμίας «Εκδόσεις Περίπλους». Από το 2005 οι «Εκδόσεις Περίπλους» αποδεσμεύτηκαν από την Imako και επανήλθαν εξολοκλήρου στον Διονύση Βίτσο. 

Έχει εκδώσει μέχρι σήμερα 850 και πλέον τίτλους βιβλίων και 53 τεύχη του περιοδικού «Περίπλους». Έχει  μεταφράσει 20 βιβλία και έχει γράψει τα: 

Κονεμένος Νικόλαος: Τα ματογυάλια, Ωκεανίδα

Ζακυθινά φαγιά, ψωμιά και γλυκίσματα, Περίπλους

 Ιδού ο μαλάκας, Περίπλους

Στην αυλή του Σουλεϊμάν, Περίπλους

Οι Εβραίοι της Ζακύνθου & η διάσωσή τους από Ναζί

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 

Πρόλογος προέδρου Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων

Προεισαγωγή-Ευχαριστήριο στον χορηγό του βιβλίου

Στο σπιτάλι του Μαρτινέγκου

Διονύση Βίτσου: Η πορεία της αυτοβιογραφίας του Ι. Τσα-

κασιάνου στον χρόνο

Πρόλογος περιοδικού «Μπουκέτο»

Πρόλογος σημερινής εκδόσεως του δισέγγονου του Ιωάννη

Τσακασιάνου κ. Γεώργιου Τσακασιάνου

Ιωάννη Τσακασιάνου Αυτοβιογραφία

«Ημερολόγιον Κ.Φ. Σκόκου», 1910. Μια έμμετρη «μεταθα-

θανάτια» αυτοβιογραφία του Ιωάννη Τσακασιάνου

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΚΑΣΙΑΝΟ

Επιστολή της Δόρα Ντ? Ίστρια

Επιστολή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη

Επιστολή Κλέωνα Ραγκαβή

Επιστολή της βασίλισσας Όλγας

Επιστολή Ι. Μαρτινέλλη

Επιστολή Ρώμα

Επιστολή Κων. Αργάσαρη Λομβάρδου

Επιστολές Ανδρέα Λασκαράτου

Επιστολή Γρηγόριου Ξενόπουλου

Επιστολή Κωστή Παλαμά

Επιστολή Ιωάννη Καμπούρογλους

Επιστολή Ιουλίου Τυπάλδου                 

Ποίημα Ι. Τσακασιάνου για την άφιξη στη Ζάκυνθο του Ι.Κ. Καμπούρογλου

Το ξακουστό ποίημα του Ι. Τσακασιάνου «Εμπρός»

Οι μουσικές περιπέτειες του Μάρκου Μπότσαρη στην Ελλάδα

Δύο επίσης διακεκριμένοι συγγραφείς γιοι του Ιωάννη Τσακασιάνου

Τα κυριότερα κείμενα για τον Ι. Τσακασιάνου

Γνωστά έργα του Ιωάννη Τσακασιάνου

Το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειας Ι. Τσακασιάνου

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: 

«Ως να μην αρκούσαν οι φροντίδες κουρείου, Ανθώνος, Ερασιτεχνικών Θιάσων, Εμπορικού πούδρας και μαθημάτων μου, είχα το απελπιστικόν θάρρος να εκδίδω από καιρού εις καιρόν μαζί με άλλους φίλους και εφημερίδες, καθώς τον Βεελζεβούλ, τον Ήλιο και τον Καθρέφτη.

Συγχρόνως τύχαινε ν? αποθαίνη κανέν εκλεκτόν μέλος της

κοινωνίας; ...Νεκρολογία ευθύς εγώ! Εγίνοντο γάμοι;

Επιθαλάμια η αφεντιά μου. Είχαμε Δημοτικάς ή Βουλευτικάς Εκλογάς; Πολιτικό ημίφυλλο του λόγου μου. Επαρουσιάζετο κανέν εθνικόν συμβάν; Πρώτος-πρώτος στην επίδειξη ή στο Μνημόσυνο ο κύριος εαυτός μου. Εδώ συγκινήσεις και δάκρυα, εκεί ούρρα, φωνές και ζήτω. Παντού και η ουρά μου στη μέση, πάντοτε μίμος, ζωηρότατος, πανταχού θερμός "παπατρέχας", αλλά ? και πάντοτε μπαρμπέρης! Ω, η σκέψις αυτή, ο αφεύγατος τούτος της νεότητός μου εφιάλτης, κατεπλάκωνε την ψυχή μου αενάως. Έβοσκε μέσ? στους συλλογισμούς μου σαν

σκουλήκι φυλλοξήρας, έτοιμος να καταμαράνη "όλες μου αυτές τις δάφνες!"»