BookStation

 Οι εμπειρικές επιστήμες των νεότερων χρόνων έχουν σχεδόν κατορθώσει να συρρικνώσουν στο ελάχιστο τον φιλοσοφικό λόγο στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Και όμως, έστω και αρκετά υπονομευμένη η στοχαστική σκέψη, βρίσκει τον τρόπο να επιβιώνει στην υπάρχουσα κατάσταση στα Γυμνάσια και τα Λύκεια. Πότε με τη βοήθεια των σχετικών εγχειριδίων και πότε με τη συνδρομή άλλων όμορων μαθημάτων. Αυτό το οποίο μπορεί να καταθέσει κάποιος του οικείου χώρου δεν είναι τόσο τι συντελείται με τον φιλοσοφικό διάλογο σε μια μαθητική κοινότητα αλλά τι γίνεται χωρίς αυτόν. Δηλαδή εφησυχασμός σε αυτάρκεις ορισμούς, σχολαστικότητα σε μαθησιακά στερεότυπα και σοβαρή υστέρηση στην άσκηση της δόκιμης νοημοσύνης. Κυρίως όμως εναπόκειται στον διδάσκοντα να εμπνεύσει και να διοργανώσει συζητήσεις και ερωτήματα γύρω από τις αρχές και τα κληρονομικά χαρακτηριστικά της φιλοσοφικής σκέψης.
Παράλληλα η πρόσφατη και η απώτερη νεοελληνική σκέψη, φανερώνει ικανές ικμάδες διανόησης, οι οποίες κληροδοτούν μέθοδο διερεύνησης ζητημάτων στο ιστορικό παρόν μας · μέθοδο της οποίας το θεωρητικό περίγραμμα προάγει την ερμηνεία σε επιστήμη και τις πηγές έρευνας σε κοιτάσματα αναζήτησης. Έτσι η διαμορφούμενη επιστημολογία, όχι μόνο σέβεται τα διάφορα διανοητικά πρότυπα, τα οποία στις τέχνες και τις επιστήμες λογίζονται ως τα υψηλότερα επιτεύγματα του πολιτισμού, αλλά θεωρεί αδιανόητο τον χωρισμό της επιστήμης από τη φιλοσοφία, την τέχνη από την τεχνική και τον ανθρωπισμό από τη θεολογία. Αβίαστα λοιπόν, η ηθική νοημοσύνη προκύπτει ως συνισταμένη της ευδοκίμησης της φυσικής φιλοσοφίας και της θεολογίας, χωρίς να αποκλείονται οι οργανικές αναλογίες τους, είτε με τη μορφή συμπαθειών ή ειδικών συναφειών με την εξελικτική θεωρία και τη βιοηθική.

Κρης την καταγωγή, από την Κίσαμο Χανίων, ο Πέτρος Φαραντάκης γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι διδάκτορας της Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και  πιστοποιημένος μεταδιδάκτορας του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. Εργάζεται ως καθηγητής στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Διατελεί επιστημονικός εταίρος του Τομέα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Και επίτιμος διευθυντής του ακαδημαϊκού προγράμματος του Bilston Community College στο Birmingham του Ηνωμένου Βασιλείου. Έχει διδάξει στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο ως Συνεργαζόμενο Εκπαιδευτικό Προσωπικό και έχει συνεργαστεί με το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο ως εξωτερικός συνεργάτης. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα σχετίζονται  με τις θεωρίες περί ηθικής, τη φιλοσοφία της θρησκείας και τις αναστοχαστικές τους διαστάσεις. Το αμέσως προηγούμενο  βιβλίο του ήταν: Θρησκεία και Επιστήμη στη Νεοελληνική Διανόηση. Από τον Θυμό στην Αμφιθυμία, Αρμός, Αθήνα, 2019.

Θρησκεία & Επιστήμη στη νεοελληνική διανόηση: Ο κόσμος των θρησκευτικών ιδεών στην Ελλάδα, και μάλιστα όπως αυτές εκφράζονται μέσω της Ορθοδοξίας, δεν έχει ποτέ δεχτεί κάποια ριζική μεταρρύθμιση. Αυτό θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε στο γεγονός ότι η παράδοση, η οποία διατρέχει την ομολογία αυτή, είναι συνεχής και μέχρι πρότινος αδιάρρηκτη. Έτσι παρά τις αντιμαχίες και τις έντονες διαφωνίες σε θέματα ερμηνείας του θεολογικού λόγου. Ουσιαστικά το ευαγγελικό ? εκκλησιαστικό μήνυμα εξακολουθεί να είναι επίκαιρο, ανάμεσα σε εκδοχές οι οποίες διεκδικούν την ερμηνεία του κόσμου.
Τα τελευταία χρόνια όμως το μήνυμα αυτό, δίχως να μεταλλαχθεί στην εσώτερη ουσία του, αναγκάζεται να ενσωματώσει το πνεύμα ενός πολιτισμού, του δικού μας, ο οποίος βρίσκεται σε συνεχή μεταβολή. Πρόκειται για πολιτισμικά χαρακτηριστικά, όπως είναι η τεχνολογία αιχμής, η οποία τείνει να επικρατήσει ως ιδεολόγημα, η μη γραμμική αντίληψη για την εξέλιξη των κοινωνιών, αλλά και η αποκαθήλωση της απολυτότητας ως στοιχείου των επιστημονικών επαναστάσεων. Έτσι η πάλαι ποτέ όποια συνάφεια ανάμεσα σε επιστήμη και θρησκεία, από σχέση σύρραξης μεταβάλλεται σε σχέση συνύπαρξης. Και όμως, η συνύπαρξη αυτή είναι μια κατάσταση δυναμική όσο και τεταμένη, η οποία, εκτός από τις αμοιβαίες παραδοχές, περιλαμβάνει αναθεωρητικές προσεγγίσεις, σε κοινά η ομόκεντρα θέματα, με αμφίρροπη έκβαση