BookStation

 Το καΐκι μικρό και ευρύχωρο.

Μια αίσθηση πειθαρχημένης ελευθερίας

ξεκινάει από τα πόδια, διαπερνάει όλο το σώμα,

και καταλήγει στα χέρια,

και πιο πέρα η θάλασσα λευκή,

μπλε, μαύρη, γαλάζια.

Καβομαλιάς, Μάιος 2020

Τον αντάμωσα τυχαία ένα απόγευμα. Πάνω από δεκαπέντε μέρες είχαν περάσει από τότε που τον

είχα δει τελευταία φορά. Τα ρούχα του ήταν βρόμικα και μύριζαν ψαρίλα.

-Τί έπαθες, πού χάθηκες ;

-Δουλεύω σε καΐκι. Ψάχνω για πλήρωμα. Θες να 'ρθείς ;

Έμεινα άφωνος.

-Δε θα κάνεις βαριές δουλειές. Μόνο τιμόνι, βάρδια το βράδυ και κανένα μαγείρεμα. Είσαι ;

Φαινόταν αρκετά κουρασμένος και πολύ ενθουσιασμένος. Πρώτη φορά τον έβλεπα τόσο ομιλητικό και

τόσο χαρούμενο, λες κι είχε βρει τη λύση για όλα του τα παιχνίδια, λες και οι σταυροί ήταν πια

παρελθόν.

-Είμαι, απάντησα χωρίς να είμαι σίγουρος.

Θυμάμαι, το κόκκινο καΐκι μας ήταν το πιο όμορφο απ? όλα. Όταν ξεκίναγε να βγει απ? το λιμάνι,

βουτούσε βαθιά τη μούρη του στη θάλασσα λες κι ήταν σκυθρωπό, κι όταν επέστρεφε, η πλώρη του

στέκονταν όρθια λες κι ήταν περήφανο για την καλή ψαριά.

Η παρούσα έκδοση αποδίδει φόρο τιμής στον προγραμματικά αφανισμένο κόσμο των καϊκιών

των ελληνικών θαλασσών.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μία προσπάθεια για μείωση της

υπεραλίευσης, εξέδωσε οδηγία το 1991 για την απόσυρση των

καϊκιών και την κατάθεση της άδειας αλίευσης. Με διάφορες

μεταγενέστερες οδηγίες, προκρίθηκε η ολοσχερής καταστροφή

των αλιευτικών σκαφών με αποζημίωση, οδηγώντας στη σχεδόν

πλήρη εξαφάνιση των καϊκιών. Από το 1991 μέχρι το 2018 έχουν

αποσυρθεί και διαλυθεί γύρω στα 12.000 ξύλινα, χειροποίητα

καΐκια της ελληνικής ξυλοναυπηγικής τέχνης στους

ταρσανάδες. Ο πολιτιστικός σύλλογος Πλωμαρίου «Το Πόλιον»

σημειώνει ότι η τέχνη αυτή «δυστυχώς σταδιακά χάνεται και μαζί της χάνονται όχι μονάχα τα σκαριά

αλλά και ολόκληρος ο κόσμος του ταρσανά, με τους μαστόρους, τους βαφείς, καλαφάτες, ιστιοράφτες,

αρμαδώρους, μηχανικούς, παραγιούς, τα εργαλεία, τη γλώσσα, τους στίχους, τα τραγούδια τους».

Από άρθρο της Ανθής Παζιάνου στην εφ. Καθημερινή, 31.9.2018

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧIΛΛ γεννήθηκε το 1975 στην Καλαμάτα. Σε νεαρή ηλικία έζησε στο όρος Σινά. Είναι

οργανοποιός και αμαξάς. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Ωραιότητα (Ιωλκός, 2004), Κιθαιρώνας

(Αγρα, 2018) και το πεζογράφημα Γκεμπελία. Αναμνήσεις από την Έρημο του Σινά (Άγρα, 2016). Από το

2006 ζει στη Μάνη με τα άλογά του.