BookStation

 Στο βιβλίο αυτό συγκεντρώνονται διάφορα κριτικά κείμενα, μιας τριακονταετίας (1985-2016), όλα δημοσιευμένα και αφορούν ποιητές παλαιούς και σύγχρονούς μου. Συνέθεσα αυτά τα κείμενα μ' ένα αίσθημα ποιητικού δικαίου, και φροντίδα να κριθούν εκ των έσω με το υλικό που στοιχειοθετεί τον ποιητικό λόγο. Ετούτη η έκδοση είναι και η οριστική.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
Γραμματική τέχνη σε μια παραλογή
Μήτηρ Θεού. Εκλογή και Σύνθεση
Ένα ποίημα του Κ. Παλαμά και κάποιες ερμηνείες του
Το δίδαγμα των παραλλαγών του Σολωμού
Κ. Παλαμάς. Τρόποι και Ρυθμοί
Δ. Π. Παπαδίτσας. Ως δι? εσόπτρου
Οδ. Ελύτης. Τα ελεγεία της Οξώπετρας
Ζ. Λορεντζάτος. Συλλογή. Πηγές
Μία Ανθολογία του Μεσοπολέμου
Αφθαρτη και φθαρτή ποιητική γλώσσα του Γ. Σαραντάρη
Μία μυθολογική στροφή απ? τον «Ύμνο του Μεγάλου Νόστου» του ?γγελου Σικελιανού.
Ιστορία και Ποίηση σ? ένα ποίημα του Κ. Π. Καβάφη.
Τιθωνού τύχες.
Παραλλαγές ενός μεταφρασμένου στίχου.
ΠΡΩΤΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ.

Νίκος Λεβέντης (1947). Ασχολήθηκε με τη Λογοτεχνία. (Ποίηση, Πρόζα, Κριτική, Μετάφραση). Συνεργάστηκε με λογής περιοδικά σχεδόν μισό αιώνα και δημοσίευσε αυτοτελώς: Πιέρ Ζαν Ζουβ / Ποίηση. Αρμός, 1997. Σκιερή Πηγή ( Μυθιστόρημα) Εστία. 2002. Ποίηση (1971-2007) Ίνδικτος 2008. Τέσσερα. Εκδόσεις Πατάκη. 2014. Ποίηση /Poésie. Εκδόσεις Γαβριηλίδης. 2014. Duo, Εκδόσεις Πατάκη 2016 και Πέντε (Ποίηση) και Γλωσσικά Ψιχία. Τα δύο τελευταία ὑπό ἔκδοση.

ΠΡΟΣΠΕΛΑΖΟΥΜΕ συνήθως ένα ποίημα με μεθόδους της εποχής μας. Η μέθοδος υποδηλώνει την οδό, και το μονοπάτι που θα μας φέρει στο φωτισμό του έργου είναι συχνά μια δύσβατη ατραπός - οι φυλλωσιές κρύβουν το ξέφωτο. Έξαλλου εποχή μπορεί να σημαίνει αμφιβολία, μετεωρισμό της κρίσης, κατά τη σύγχρονη φιλοσοφική ορολογία ή πιο απλά χρονική περίοδο, όπως τώρα πού κοντεύει μεσοκαλόκαιρο. Όταν οι τρόποι μας εφαρμόζονται σέ αρχαία κείμενα το σύγχρονο βλέμμα επικαλύπτει τη σοφία των αιώνων - και πάλι ξεστρατίζουμε. Μήπως θα πρεπε να ξεκινήσουμε από την πηγή; τ' ανάβλυσμα νάναι ο πρώτος οδηγός μας; Μ? αύτη την ιδέα πού συνδέει δυο μακρινά κείμενα, και ροή της είναι η ενδελέχεια της γλώσσας μας, προτείνω να πάμε αναπόταμα την ερμηνεία μας, η αγγελία πιστεύω θαναι καλή. Θα συσχετίσω τον πρώτο ορισμό της Γραμματικής από τον Διονύσιο Θράκα (εκδ. Uhlig), με τη φημισμένη παραλογή, το τραγούδι του νεκρού αδελφού, στη θρακιώτικη παραλλαγή από τα Δημοτικά τραγούδια του Γ. Ιωάννου ή τις Παραλογές του ίδιου.