BookStation

Το μυθιστόρημα Ρικκαρντίνο αποτελεί τον αποχαιρετισμό αυτού που είναι με βεβαιότητα ο δημοφιλέστερος χαρακτήρας της ιταλικής λογοτεχνίας της χιλιετίας και είναι επίσης ηθική και πολιτιστική αναφορά για τη Σικελία και ολόκληρη την Ιταλία.

Διαπράχθηκε μια δολοφονία. Θύμα ο νεαρός διευθυντής του υποκαταστήματος της Μπάνκα Ρετζονάλε στη Βιγκάτα. Αυτόπτες μάρτυρες της εκτέλεσης οι τρεις επιστήθιοι φίλοι του. Οι τέσσερις νέοι έχουν μοιραστεί τα πάντα, και τα πιο κρυφά μυστικά τους. Ήταν ένας για όλους και όλοι για έναν: σαν τους τέσσερις σωματοφύλακες. Η υπόθεση μοιάζει προφανής. Όμως κόντρα στα αποδεικτικά στοιχεία, και ενάντια σε όλους, ο αστυνόμος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τίποτα δεν είναι, στη συγκεκριμένη δολοφονία, αυτό που δείχνει. Ερευνά προσεκτικά. Ακολουθεί δύσκολες, γεμάτες εμπόδια ψυχικές διαδρομές. Αναλύει και συνδέει γεγονότα. Διευρύνει την έρευνα. Συναντά γραφικούς χαρακτήρες (έναν άντρα-σκουλήκι και μια πολύ παχιά γυναίκα ικανή να τον συνθλίψει στις ογκώδεις καμπύλες της). Σκοντάφτει σ' ένα δεύτερο έγκλημα. Η έρευνα παίρνει απρόβλεπτη τροπή. Ο Μονταλμπάνο νιώθει και πάλι έντονη μοναξιά. Η Λίβια μακριά, πολύ μακριά. Ο Αουτζέλλο απών για οικογενειακούς λόγους. Ο αστυνόμος συνεργάζεται στενά με τον Φάτσιο που έχει εμμονή με τις ληξιαρχικές πράξεις. Και πολλές φορές χρησιμοποίησε σε δεύτερο ρόλο τον ζημιάρη και θορυβώδη Καταρέλλα, με τον ιδιαίτερο και έντονο τρόπο έκφρασης του σεβασμού προς τον αστυνόμο.

Σε αυτό το μυθιστόρημα, πολλές σκέψεις βασανίζουν το μυαλό του Μονταλμπάνο. Του προκαλούν ανυπομονησία, στεναχώρια, βασανιστικές εμμονές. Τον κουράζουν. Τον εξοργίζουν. Αλλά ο τρόπος που διενεργεί την έρευνα είναι πάντα ο ίδιος, ιδιαίτερα προσεκτικός, τολμηρός: ανάμεσα σε «σενάρια», «τρικλοποδιές», «προκλήσεις»: απρόσμενη αντιπαράθεση και ευφυή χτυπήματα, που εξαπολύονται ξαφνικά. Ο Μονταλμπάνο, ως Χαρακτήρας του μυθιστορήματος, πρέπει να φανεί ισάξιος του ηθοποιού που τον ενσαρκώνει στην τηλεόραση (ο «δίδυμος» μπορεί να έχει μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα από αυτήν του πρωταγωνιστή των βιβλίων· και ύστερα γνωρίζει πάντα αυτό που συμβαίνει στην υπόθεση, ενώ αυτός, ο Χαρακτήρας που στηρίζει την ιστορία, κάποιες φορές πρέπει ν' αυτοσχεδιάσει, να διακινδυνεύσει και να ρισκάρει). Για να μην αναφερθούμε στον ογδοντάχρονο συγγραφέα που γράφει την «ιστορία» που ο Χαρακτήρας «ζει»· και θα ήθελε να τη γράψει με τον δικό του τρόπο: σαν μυθιστόρημα. Ο Μονταλμπάνο αντίθετα θέλει να ζήσει τη δική του ζωή, αν μπορεί να θεωρηθεί ζωή. Μια σύγκρουση που θυμίζει Πιραντέλλο...

Πηγή:δελτίο τύπου εκδ.Πατάκη